Anioł i twardziel. Biografia Romana Wilhelmiego

"Tak lubię słuchać, jak ludzie odbierają mnie na scenie, jak rozumieją moją sztukę. Na tym mi zależy, to jest mój cel".

To fragment wypowiedzi z książki, pt."Anioł i twardziel. Biografia Romana Wilhelmiego".

Któż nie pamięta Pana Romana, choćby z takich filmów, jak : "Czterej pancerni i pies", "Zaklęte rewiry", "Kariera Nikodema Dyzmy, "Alternatywy 4", czy jeden z moich ulubionych filmów, pt."Prywatne śledztwo".
Grał w komediach, dramatach, filmach młodzieżowych, teatrach, dubbingu.
Był doceniany na festiwalach filmowych oraz upamiętniany na pomnikach w mieście swojego urodzenia- Poznaniu, a także Warszawie.
Wcielał się w powierzone mu role w sposób wiarygodny, zawsze chętnie oglądany oraz obdarzany przez swoich fanów wielkim szacunkiem. Nawet kiedy jego bohaterowie filmowi byli zimnymi draniami, wybaczano mu.
Pan Roman sam wyraz twarzy miał jakby zagubiony, wymagający współczucia, ze zmarszczonym czołem, marsową miną, ale kochany.
Autorka książki Magda Jaros, opisała postać tego znakomitego aktora, odkrywając fakty z życia, o których czytelnicy mogli do tej pory nie wiedzieć.
Przytacza rozmowy przyjaciół, znanych reżyserów, kolegów z planu filmowego oraz rodziny.
Na ten przykład. Był w stosunku do siebie najostrzejszym krytykiem!
Tak wspomina aktora jego kolega z pracy- Marek Kondrat:
"Romek Wilhelmi był kompletny, dojrzały i miał niebywały warsztat".
A aktorka Barbara Wrzesińska, tak mówi:
"Romek był ufny, prostolinijny, miał charakter dziecka.
Ale także lubił kokietować i wywierać wrażenie na kobietach, a miał ich wiele".
Inny znajomy reżyser twierdzi, że:
"Nie znałem bardziej nieśmiałej osoby.
On był dobry i zły, czarujący i złośliwy, absolutnie zaborczy i egoistyczny".

Wilhelmi całe życie szukał swojej miłości, ale jego życie uczuciowe było pełne porażek.
Miał nałogi, to one go zgubiły i doprowadziły do przedwczesnej śmierci. A szkoda, bo pewnie nie zagrał swojej roli życia!
W bardzo dobrze opracowanej książce- biografii, mamy dużo czarno-białych zdjęć rodzinnych oraz tych z życia zawodowego.
Roman Wilhelmi był bardzo fotogenicznym obiektem do fotografowania.
W dniu pogrzebu, tj. 8 listopada 1991r. , żegnała Go cała Warszawa!
Odszedł wielki człowiek!
A pamięć o tym wybitnym Aktorze pozostanie na zawsze w sercach, ponieważ spuścizną są niezapomniane filmy💜👨‍🎨🎭
Za egzemplarz recenzencki dziękuję pięknie Wydawnictwu Rebis 📖💖📘

"Tak lubię słuchać, jak ludzie odbierają mnie na scenie, jak rozumieją moją sztukę. Na tym mi zależy, to jest mój cel".

To fragment wypowiedzi z książki, pt."Anioł i twardziel. Biografia Romana Wilhelmiego".

Któż nie pamięta Pana Romana, choćby z takich filmów, jak : "Czterej pancerni i pies", "Zaklęte rewiry", "Kariera Nikodema Dyzmy, "Alternatywy 4", czy jeden z moich...

Roman Wilhelmi urodził w się w 1936 roku w Poznaniu, zmarł 3 listopada 1991 roku w Warszawie. Ukończył Państwową Wyższą Szkołę Teatralną w Warszawie w 1958 roku; debiutował na scenie rolą Stanleya w "Tramwaju zwanym pożądaniem", zaś debiut telewizyjny to rola w „Krzyżakach” A. Forda. Grane przez niego postacie były charakterystyczne, budowane na osobowości aktora, co z czasem przysporzyło mu łątkę zadufanego w sobie i niedostępnego.

Nie ujmując nikomu, ale założę się, że większość pokolenia czterdziestolatków zna go z roli Olgierda Jarosza w „Czterech pancernych i psie”, postaci Nikodema Dyzmy czy Stanisława Anioła w „Alternatywach 4”; a przecież na swoim koncie ma rolę w ponad 40 filmach, kilkunastu serialach, ponad 70 spektaklach teatralnych, był znany również jako aktor dubbingowy. W „Anioł i twardziel. Biografia Romana Wilhelmiego” Magda Jaros stara się odkryć jaki naprawdę był, co jest niezwykle trudne bo sporo osób z jego otoczenia już odeszło. Sięgnięcie po jego historię jest też próbą wskrzeszenia legendy, bo przecież od jego śmierci minęło ponad 30 lat.

Biografia Wilhelmiego to moje drugie spotkanie z książkami Magdy Jaros (po biografii Franciszka Pieczki). Układ książki jest zbliżony do poprzedniej – poruszanie się po osi czasu życia aktora, wspomnienia rodziny, przyjaciół. Aktorka dosłownie tropi jego ślady – jedzie do Poznania, szuka rodzinnego domu, porusza się potencjalnymi ścieżkami. Można zauważyć, że ma doświadczenie i doskonały warsztat. Rozmowy, wspomnienia i anegdoty kształtują obraz aktora i jednocześnie obnażają jego wady, słabości i sekrety.

Autorka zanim zaczęła pracę nad biografią miała wyrobione o Wilhelmim jednoznaczne i konkretne zdanie. „Później, kiedy poznałam już tę historię, kiedy zebrałam cały materiał, zrozumiałam, że był to człowiek w sumie smutny. Człowiek momentami niepogodzony z życiem”.
(https://jedynka.polskieradio.pl/artykul/3380458,Roman-Wilhelmi---legenda-polskiego-teatru-i-polskiej-kinematografii)

Już kiedyś o tym wspomniałam, ale niezmiernie trudno ocenić mi książkę biograficzną, bo to trochę tak jakby oceniać czyjeś życie. Czy było nudne, a może fascynujące? Czy decyzje podejmował właściwie, a może otaczał się gronem złych doradców? Wilhelmi: wśród współpracowników nielubiany, ale podziwiany. Trudny do współpracy, niezwykle ambitny. „Anioła i twardziela (…)” warto przeczytać, choćby dlatego by odkryć że prócz wybitnego talentu Wilhelmi miał też trudny charakter.

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Rebis

Roman Wilhelmi urodził w się w 1936 roku w Poznaniu, zmarł 3 listopada 1991 roku w Warszawie. Ukończył Państwową Wyższą Szkołę Teatralną w Warszawie w 1958 roku; debiutował na scenie rolą Stanleya w "Tramwaju zwanym pożądaniem", zaś debiut telewizyjny to rola w „Krzyżakach” A. Forda. Grane przez niego postacie były charakterystyczne, budowane na osobowości aktora, co z...

Lubicie czytać biografie? Ja tak, jeśli przedstawione są w interesujący dla czytelnika sposób. To zawsze dodatkowe informacje na temat ludzi, którzy zasłynęli w jakiejś dziedzinie, bądź zapoczątkowali daną dziedzinę.

Dzisiaj przedstawiam Wam postać legendy polskiego teatru i polskiej kinematografii, a mianowicie Romana Wilhelmiego, który znany jest z takich filmów jak Wojna światów- następne stulecie, Ćma czy też seriali takich jak Czterej pancerni i pies, Kariera Nikodema Dyzmy, Alternatywy 4.

Postać Romana była intrygująca, stąd też uważam, że tytuł jest bardzo trafiony. Autorka książki,, Anioł i twardziel" postanowiła odkryć i przekazać nam wszystko na temat Romana, pisząc o jego zaletach, jak też wadach. Nie była to postać bardzo lubiana w gronie pracowników czy też kolegów, ale za to za każdym razem podziwiana, gdyż talentu jemu nie brakowało. W jednym momencie pałało się do niego niechęcią, a zarazem fascynował swoją osobą. Dodatkowo przymykano oko na niektóre sprawy z nim związane, chyba wyłącznie dlatego, że był postacią oryginalną i mająca wiele do pokazania.

Autorka porusza temat jego życia rodzinnego, które nie było udane. Nawet na łożu śmierci dokonał niezrozumiałego dla wszystkich czynu.

Postać Romana stała się ponadczasowa. Minęło tyle lat, a dalej z przyjemnością ogląda się ekranizacje z jego udziałem.

Po przeczytaniu tej pozycji zdanie na temat Romana zmienia się diametralnie. Książka godna podziwu. Brawa dla autorki, że potrafiła znaleźć złoty środek tego wszystkiego i nie oceniać, a przekazywać prawdę na jego temat.

W książce są też odpowiedzi na pytania, które kierowane były do kolegów i koleżanek z nim współpracujących.

Solidna dawka informacji.

@potis.nam

Lubicie czytać biografie? Ja tak, jeśli przedstawione są w interesujący dla czytelnika sposób. To zawsze dodatkowe informacje na temat ludzi, którzy zasłynęli w jakiejś dziedzinie, bądź zapoczątkowali daną dziedzinę.

Dzisiaj przedstawiam Wam postać legendy polskiego teatru i polskiej kinematografii, a mianowicie Romana Wilhelmiego, który znany jest z takich filmów jak...

Opowieść o aktorze, którego wszyscy znają, a mało kto znał naprawdę. Mam wrażenie, że bardzo obiektywna, gdyż autorka nie ukrywa swojej niechęci do Romana Wilhelmiego. Nie pisze na kolanach, ale stara się dotrzeć do źródeł. Nie ocenia, szuka prawdy o człowieku i aktorze.
Na ile jej się to udaje? Na tyle, jeśli można o kimś powiedzieć, że go znamy. Ba! Że znamy samych siebie.
Wilhelmi. Ciekawa, mocno niejdnoznaczna osobowość. Ale osobowość. W dziejsiejszym, miałkim świecie, szukam takich ludzi.

Opowieść o aktorze, którego wszyscy znają, a mało kto znał naprawdę. Mam wrażenie, że bardzo obiektywna, gdyż autorka nie ukrywa swojej niechęci do Romana Wilhelmiego. Nie pisze na kolanach, ale stara się dotrzeć do źródeł. Nie ocenia, szuka prawdy o człowieku i aktorze.
Na ile jej się to udaje? Na tyle, jeśli można o kimś powiedzieć, że go znamy. Ba! Że znamy samych...

Roman Wilhelmi - jaki był naprawdę? Warto przeczytać i sprawdzić
Wydawało mi się, że o Romanie Wilhelmim wiem bardzo dużo: kilkanaście lat pomocy w przygotowaniach Dni Romana Wilhelmiego w Poznaniu, jednodniówek, które ukazywały się z tej okazji, dziesiątki spotkań, rozmów, wywiadów z przyjaciółmi, rodziną, ludźmi, którzy go znali. Spacerowałam jego poznańskimi śladami. Po przeczytaniu książki Magdy Jaros "Anioł i twardziel. Biografia Romana Wilhelmiego" wydanej przez Dom Wydawniczy Rebis okazało się jednak, że jeszcze więcej o nim nie wiem.
Autorka tropi jego ślady, rozmawia z ludźmi, którzy go znali, chce poznać go jak najlepiej. Dlaczego? Bo zachwyca się nim, jak aktorem, którego kreacje się nie starzeją, ale ma do niego wiele zarzutów, jeżeli chodzi o człowieka. Chce się dowiedzieć, czy jej zdanie na jego temat jest prawdziwe, więc drąży, nie odpuszcza. Sprawdza relacje rodzinne, wyjazd do szkoły, a potem śledzi jego naukę i karierę. Pyta, jaki był jako człowiek, mąż, ojciec, facet.
Świetnie się to czyta, bo rozmówcy się otwierają. Magda Jaros przygotowywała cykl wywiadów z ludźmi kultury na łamach miesięcznika "Twój Styl", ma więc doświadczenie i doskonały warsztat. Jej pytania nie są przypadkowe. Idealnie dobiera rozmówców, którzy znali go bliżej i mogą powiedzieć znacznie więcej niż tylko kilka zdawkowych zdań. Anegdoty, opowieści obnażają człowieka, dla którego życiem była scena, którego największym marzeniem była statuetka Oscara, który w życiu często odpuszczał, a na scenie nigdy.
W książce znajdziemy odpowiedzi na wiele pytań i powolutku zmieniamy zdanie o Wilhelmim, choć nie do końca. Czy był mało inteligentny, nie czytał książek, bał się kobiet, a jego życiem sterowała matka? Warto przeczytać, żeby się tego dowiedzieć i wielu kolejnych faktów. Warto także dlatego, że zaglądamy za kulisy Teatru Ateneum, w którym grał 30 lat, a tam niewiele się zmieniło. Śledzimy jego karierę i wybory życiowe te dobre i te złe. Znamy go ze wspaniałych kreacji filmowych, serialowych, a niektórzy także z teatru, ale to mamy szansę zajrzeć i zobaczyć jego samego.
Przy okazji tej książki spotykamy się z wieloma osobami, które doskonale znamy ze Sceny na Piętrze i nie raz rozmawialiśmy o Romanie Wilhelmim: Grażyną Barszczewską, Emilią Krakowską, Barbarą Wrzesińską, Zdzisławą i Adamem Wilhelmi, a także Janem Tycnerem.
Dzięki tej biografii Roman Wilhelmi stał się człowiekiem i aktorem z krwi i kości. Do końca nie godził się ze śmiercią, wypierał raka, robił plany. Romuald Grząślewicz, prezes Fundacji sceny na piętrze Tespis, który wraz z Rafałem Pogrzebnym, dziennikarzem, przywracali pamięć o tym, że Wilhelmi poznaniakiem był, opowiadał, że: - "Romek miał w notesie zapisany termin premiery w Scenie na Piętrze, który na kilka dni przed śmiercią potwierdzał. Lubił wracać do Sceny. Wiedział, że publiczność na niego czeka, a my zrobimy wszystko, żeby miał odpowiednie warunki do pracy".
Pamiętam też historię opowiadaną przez Romualda Grząślewicza, jak to Roman Wilhelmi miał ostatnią premierę w Scenie na Piętrze i prawdopodobnie był już śmiertelnie chory: kiedy nikt nie patrzył, w garderobie pozwalał sobie na chwilę słabości: siadał w kącie i był po prostu wyczerpany, ale jak tylko ktoś się pojawiał, natychmiast budził się w nim aktor i zaczynał grać człowieka w pełni sił i z niespożytą energią. I takiego go zapamiętajmy: aktora absolutnego i człowieka o wielu twarzach. Takim też jest w opowieści Magdy Jaros i jej gości.
Jeszcze dwa plusy książki. Świetna okładka Zuzanny Miśko i mnóstwo zdjęć, wiele z prywatnych archiwów.

Roman Wilhelmi - jaki był naprawdę? Warto przeczytać i sprawdzić
Wydawało mi się, że o Romanie Wilhelmim wiem bardzo dużo: kilkanaście lat pomocy w przygotowaniach Dni Romana Wilhelmiego w Poznaniu, jednodniówek, które ukazywały się z tej okazji, dziesiątki spotkań, rozmów, wywiadów z przyjaciółmi, rodziną, ludźmi, którzy go znali. Spacerowałam jego poznańskimi śladami. Po...